Debating 005: Ontwikkeling van Smaak

Ik verzeil de laatste tijd steeds vaker in discussies die gaan over het verschil in smaak van een paar jaar terug en nu. Met als laatste concrete voorbeeld de Psyko Punkz. Spablauw beweerde dat met Defqon 2010 de Psyko Punkz door velen hier op het forum de hemel in werden geprezen, terwijl nu bijna niemand nog een goed woord voor hun over heeft. Hoe valt dit te verklaren?
Natuurlijk verschillen de platen van nu wel met die van van 2009-2010, maar is hun stijl echt zó veel veranderd?
Of is men gauw geneigd om zwart/wit te denken; als iets goed is iets direct geweldig en als iets minder goed is, is het direct ontzettend kut.
Of is het toch onze smaak (nou ja onze, in het geval van de PP niet mijn, maar in het algemeen wel onze) die zich ontwikkeld heeft.

Waarschijnlijk is het een combinatie van alle drie, maar deze introductie leidt ons wel tot de volgende stelling:
Naarmate je je meer verdiept in dit genre, verandert/ontwikkelt je smaak.

Mits je het hier mee eens bent, hoe kijk je dan naar de generatie die nog maar pas aan dat proces is begonnen? Ik heb namelijk vaak iets van, allemaal leuk en aardig die eigen smaak, maar over een paar jaar roep ook jij waarschijnlijk iets anders dan dat je nu doet. Ik heb daarvoor sinds 2005 teveel mensen zich zien verdiepen in dit genre en de overgrote meerderheid verandert nu eenmaal nogal van mening. Ik zeg overigens niet dat ik geen respect of wat dan ook heb voor mensen die zich nog moeten verdiepen, iedereen hier op het forum is dat proces doorlopen of is er zeer waarschijnlijk nog mee bezig, ik kan het ook alleen maar aanmoedigen. Wat ik wel merk is dat naarmate je smaak ontwikkeld, ook al is het proces voor veel mensen hetzelfde, je smaak toch steeds meer uniek wordt, uniek als in de zin van er zijn steeds minder mensen die (bijna) exact hetzelfde vinden. Schijnbaar klopt het dus wel dat iedereen anders is.

Denk jij dat een dergelijk proces bestaat, zoja hoe ziet dat proces er volgens jou dan uit? Wat zorgt ervoor dat je smaak verandert; op welke dingen ga je meer letten en op welke dingen juist minder. Wordt je meer closeminded of meer openminded. Herken je jezelf in het proces dat anderen omschrijven en onstaat er een verschil tussen mensen die zich veel verdiepen en mensen die eigenlijk al jaren luisteren, maar zich nooit echt verdiept hebben? Of denk je het feit dat veel mensen hetzelfde proces ondergaan juist vooral te wijten is aan meelopen, het erbij willen horen?

Mijn smaak is sinds ik hardstyle luister (bijna 4 jaar nu denk ik?) weinig veranderd, maar hij is wel enorm verbreed.

Even de subgenres apart...

In het begin luisterde ik (zoals velen) naar Jumpstyle. Lethal mg, dark-e, coone... Die dingetjes zoal. Die luister ik nu nog steeds. Maar de "jongere" DJs/producers in die scene spreken me ook aan. Zelfs nu nog. Fenix en demoniak vooral.
De meesten hier zijn volledig van de jump afgestapt. Terwijl ik zelf op een feest nog wel in de jumparea binnenspring. Feesten zoals Reverze vind ik hier ook ideaal voor. Openen met jump, dan hardstyle en afsluiten met hardcore.

Met hardstyle begon ik bij HHZ, DBSTF etc. De grote bekendere mainstream artiesten. 2 jaar (ongeveer) is het daarbij gebleven. De iets grotere artiesten, daar wat nummertjes van opzoeken etc. Pas vanaf dat ik op hardtraxx kwam is die smaak wat verbreed. Ik ben ook gaan zoeken naar minder bekende mainstream artiesten, daar weer wat van opgezocht. Het is pas sinds een jaar dat hier ook de rauwere hardstyle bij is gekomen. Voor thuis vind ik mainstream nog altijd leuker om te luisteren, terwijl ik op feesten ook graag naar de raw artiesten ga vanwege het raggehalte en vaak het hogere tempo in de sets. (ik sta ni graag stil). Ik luister momenteel dus mainstream en raw hardstyle een beetje door elkaar. Ik ben ook niet zo kieskeurig in de tracks... Sommige hier zullen bepaalde tracks nooit meer beluisteren omdat de pitchkicks ofzo te hoog zijn. Bij mij is het eerder: vind ik de track lekker in het algemeen? Ja/nee?
Early hardstyle heb ik ook een tijdje geprobeerd te ontdekken, maar dat blijkt niet echt men ding te zijn op enkele klappertjes na dan.

Hardcore begon bij mij vooral met Angerfist. En ook alleen maar angerfist Het is pas sinds 2-3 jaar dat ik daar de mainstream een beetje begon te ontdekken. Door de jaren heen zijn daar om de zoveel tijd weer wat artiesten bijgekomen waar ik dan ook gelijk alles van ga opzoeken. Het meest recente voorbeeld zijn nitrogenetics. Nooit echt moeite gedaan om hen op te zoeken, maar wat een goddelijke platen hebben die gemaakt
Op dit moment luister ik wat hardcore betreft vooral mainstream platen. Af en toe een (rustige) industrial plaat ertussendoor

Wat lyst zijn vraag betreft. Ik denk dat er veel meelopers zijn waardoor de scene mee veranderd. Ook hier op hardtraxx. Natuurlijk hangt het er ook van af hoe "toegankelijk" platen zijn. Maar ook de "dagjesmensen" kunnen een mening hebben, wordt nogal dikwijls vergeten hier

k luister het al vanaf 2002
en vind dat de hardstyle pas echt veranderd is na 2005/2006.
en sindsdien heb je elk jaar wel weer een 'nieuw' soort geluid wat ze in hardstyle gebruiken.

zelf vind ik dat de periode 2002/2004 het beste heeft gebracht op hardstyle.

het laatste anderhalf jaar heb ik me niet meer zo verdiept in de hardstyle omdat ik het in vergelijking met 'vroeger' teveel hetzelfde vind en er weinig tot geen variatie meer in de tracks zit.
al zijn er natuurlijk wel tracks die daar zich weer in onderscheiden (lees theracords).

@Nielstil, wat ik uit je verhaal haal is dat je niet kritischer bent gaan luisteren naarmate je langer luisterde klopt dat?

En het stukje over dat dagjesmensen een mening hebben, dat zal best maar ik vergelijk het altijd met iemand die appels proeft. Een dagjesmens, naar mijn definitie iemand die zich niet/amper verdiept, proeft dus 2-3 appels uit een grote mand met 100 appels en zegt dat de 2e appel de lekkerste appel is. Dit is inderdaad een mening en welke appel het lekkerst is, is inderdaad smaakafhankelijk. Maar als je de overige 97 appels niet hebt geproefd is de kans klein dat die 2e appel daadwerkelijk de allerlekkerste appel was. Dit illustreert naar mijn mening goed hoe en waarom iemands smaak verandert als hij zich verdiept (dus meer appels proeft). Je gaat dan gewoon op steeds meer dingen letten (het kritischer worden) en de kans is groot dat je na het proeven van alle 100 appels er achter bent gekomen dat de 2e appel maar een middelmatige appel was.

Ik ben enkel kritischer gaan luisteren naar wat de sets betreft. Er moet gewoon tempo inzitten en de overgangen moeten een beetje goed klinken. Daarom dat ik de laatste 2 jaar afgeknapt ben op BH en the prophet. Ook al vind ik vaak de tracks van BH nog lekker klinken.

Of een track nu technisch sterk in elkaar zit of niet... Als ik hem lekker vind is het goed. Als ik nu opeens een track hoor met een kick waar je kippevel van krijgt gaat dit natuurlijk wel een verschil geven.


Uiteraard kennen die dagjesmensen niet alle muziek uit de scene, maar ze kunnen nog wel steeds hun eigen mening vormen over tracks. Er zullen 100% zeker mensen te vinden zijn die amper nummers uit de hardstyle kennen, maar toch MMA (om een standaard voorbeeld te geven) niet geweldig vinden. Daar ging het me vooral om

Er wordt steeds gezegd dat dagjesmensen die tracks heerlijk vinden en bijvoorbeeld niks vinden aan The R3belz of iets dergelijks. Dat vind ik gewoon over 1 kam scheren, en is bijna nooit correct om zo een uitspraken te doen.

Ik vind dat je gelijk hebt Lyst, naarmate je je meer verdiept in dit/elk genre verandert je smaak. Denk dat het tot zekere hoogte te maken heeft met toegankelijke en ontoegankelijkere muziek, maar vooral ook: waar ben je mee begonnen? Zelf heb ik eind 2002/begin 2003 hardstyle leren kennen. Logischerwijs was mijn smaak toen dus early hs, dat was toen de enige vorm van hs. Toen rond 2005 de nieuwe soort hs opkwam (ik noem het voor het gemak nu-style: dus met pitchkicks, melodieën, bearks) vond ik dat wel een goede ontwikkeling. De muziek word diverser door ontwikkeling, en door diversiteit worden er meer grenzen opgezocht.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik per se elke grens zelf ook opzoek. Maar goed, tussen 2005/2007 ben ik zelf wel meegegaan met de nu-style stroming, mijn smaak was aan het veranderen. Het originele hs geluid van voor 2005 raakte steeds meer in vergetelheid, en de nieuwe stijl werd steeds sterker. Een ander punt van verandering is dat er ander volk op af komt. Zo ook met nu-style, er kwamen meer jongeren bij die eerst vooral house/electro/trance luisteren, en nu vanwege de prachtige melodieën (ja dat meen ik) ook meer naar hardstyle werden getrokken. De muziek werd harmonieuzer, ook doordat kicks meer met de melodie mee gingen.

In 2007 merkte ik dat ik het erg jammer vond dat er weinig drive in nummers zat. Tussen 2005 en 2007 is er naar mijn mening steeds minder drive in de nummers te vinden door o.a. het ontbreken van reverse basses en ook kwamen er steeds minder ritme-elementen in de tracks. Ik merkte dus dat ik een bepaalde leegte begon te voelen, de muziek werd eenzijdiger imo.

Na 2007 ben ik me nog meer gaan verdiepen in het genre, en tussen 2007 en 2009 ben ik met name veel bezig geweest met het beluisteren van nog veel meer early hs. Ik kende namelijk alleen de hitjes van voor 2005, en wilde er meer over weten. En toen ontdekte ik in 2009 Theracords! Wat me zo aansprak aan Theracords is dat juist het early geluid wat ik zo gemist had, daar erg veel in zat. Logisch ook natuurlijk, aangezien Pieter na 2005 is gestopt, om in 2008 weer verder te gaan waar hij was opgehouden. De hele nu-style beweging is dus langs hem heen gegaan.
Waar het imo bij veel nu-style om gaat, is dat je de muziek werkelijk overal kan luisteren. Een wijs man zei laatst tegen me "Tja, de muziek wordt tegenwoordig zo gemaakt dat het ook op een iPhone goed klinkt!" En dat is juist zonde. Vruuger (ten tijde van de early hs) en ook tegenwoordig weer met releases van met name Theracords ging en gaat de muziek om de live beleving, en niet over de vraag of het thuis op je laptop boxjes ook goed klinkt. Kijk bijvoorbeeld naar Radical Redemption op Loudness, gevolgd door Theracords live.
Het geluid in het klokgebouw was werkelijk waar FENOMENAAL, het was echt HMH-kwaliteit. Toen ik aan het einde van de set van RR binnen kwam in zaal 1, kwam er echter zo'n enorme 'wall of bass' op me af, omdat de platen zijn gemixt voor thuis- of iPhone gebruik! Het was allemaal maar een 'tok', met die muur van bass er achteraan, het klonk eigenlijk gewoon nergens naar. Terwijl Theracords daarna (met tracks die zo gemasterd zijn dat alleen de bass die je in je buik raakt in de track zit, en niet de bass die je niet voelt en alleen maar wind veroorzaakt) ontzettend hard knalde!

Dat is een lang verhaal over loudness, maar mij punt komt nu: ik was me dus meer aan het interesseren in nu-style, maar vanaf 2008 ga ik naar feestjes, en daar merkte ik dat de kick vaak veel minder impact had dan ik had verwacht, en toen ik in 2009 Theracords ontdekte, voelde ik kicks die wel degelijk recht door me heen joegen.

Wat Lyst in de openingspost zegt over PP...
Ik denk dat het 2 redenen heeft om ze in 1e instantie leuk te vinden, en daarna niet meer. In de 1e plaats (voor mij persoonlijk is dat de grootste rede): ze produceren veel te eentonig. Toen ze ruim 2 jaar (bij mij) bekend werden, vond ik de tracks leuk, ze hadden een heel eigen stijl, het had wel iets
Maar als de 5 daar op volgende releases gewoon allemaal klinken als edits of remixen van de 1e release, tja, dan houdt het snel op.
De 2e rede is dus dat ik zelf vind dat hun tracks live gewoon niet knallen.

Hoe ik kijk naar 'newbies' binnen het genre?
Simpel eigenlijk, want de populaire hs heeft ze (waarschijnlijk) naar het genre toegetrokken. Ik denk dat veel mensen na een bepaalde tijd realiseren dat als ze alleen maar DBSTF of BH luisteren, dat op een punt ook wel heel saai en eentonig wordt. Als je je vervolgens gaat verdiepen, kun je ontdekken dat er veel meer bestaat dan alleen die twee artiesten (is maar een voorbeeld he, die twee ) en misschien ontdek je dan wel andere artiesten die je meer aanspreken: voila, je smaak is verandert.

Bij mij persoonlijk (maar ik denk dat ook dit per persoon verschilt) heeft het verdiepen in de scene ook betekent dat ik me meer open stel voor andere stijlen. De laatste paar jaar ben ik ook meer harde dancestijlen gaan luisteren behalve alleen hardstyle. Gisteren heb ik nog een hele zooi Therabyte releases zitten luisteren, en een paar maanden geleden heb ik (mede door Wavolizer-spul) me meer verdiept in industrial. Het zijn allebei stijlen (hardtrance en industrial) waar ik nog totaal niet in thuis ben, maar ik laat me zeker niet afschrikken door het labeltje wat er op zit geplakt!

Trouwens, Lyst: het is een goede openingspost, maar wat is nou precies jouw mening? In mijn ogen ben jij een van Hardtraxx' meest kritische members (en dat is een compliment), en ik kan me vaak in jouw mening ook wel vinden, dus ik ben benieuwd hoe jij er over denkt.

EDIT: Lyst, ik heb trouwens al in de gaten dat je mening snel genoeg zal komen. Leuke vergelijking met die appels trouwens, en ook erg waar!

Of je een plaat goed vind of niet, kun je volgens mij steeds beter verwoorden, naarmate je meer luistert en ook meer termen kent. Het is voor mij niet zo dat ik hoor dat een plaat pitchkicks heeft, dus de plaat is niet lekker, maar ik vind de plaat niet lekker, omdat hij pitchkicks heeft. Het is dus zeg maar hetzelfde gevoel als jij hebt met het wel of niet lekker vinden, alleen onderbouwd waarom je dat vind.

Ik ben dit niet per se met je eens, maarrrr... ook hierin is mijn smaak veranderd. Toen de pitchkicks net op kwamen en populair werden (2005/2006 denk ik...) werden ze in minder extreme mate gebruikt dan tegenwoordig, en vond ik dat het mooi en harmonieus klonk. Dat is één rede dat ik pitchkicks toen vetter vond dan nu. Maar dan nog een 2e punt (wat ook al in mijn 1e verhaal stond ongeveer): doordat ik vanaf 2008 naar feestjes ga, heb ik sinds toen gemerkt dat pitchkicks gewoon HEEL VEEL kracht verliezen als ze omhoog pitchen! Dan is de complete 'stomp in je buik' die een stevige kick wel heeft gewoon weg. Wat je dan dus moet doen, wil je wel iets pitchen, is de bassline pitchen, en de kick hetzelfde houden. OF, als je een droge, ronde kick als basis gebruikt en daar overheen een distorted kick zet voor de lompheid, is de droge kick NIET pitchen (die zorgt immers voor de kracht in de kick) en de distorted kick wel (die heeft namelijk meer 'toon' dan de droge kick, dus is het effect van deze pitchende kick ook veel groter).

Dan kan je toch je kicks laten pitchen, zonder kracht te verliezen. Goede tip he?

Ik luister sinds +/- 2005 hardstyle. Luisterde voornamelijk nummers van Headhunterz, Showtek, Donkey Rollers etc, omdat ik nog niet naar feesten kon en non stop DVD's van Defqon/Qlimax keek (die ik nu nog regelmatig opzet ). Ik was echt fan van die artiesten, je kunt dus zeggen het meer melodieuzere werk. Maar ik zat niet op een forum, had geen vrienden die dezelfde smaak hadden, dus moest in m'n eentje een beetje het internet afstruinen om nieuwe nummers te zoeken. Ja, dan blijf je dus elke keer bij dezelfde artiesten hangen.

Rond 2008/2009 begon mijn smaak te veranderen. Aan de ene kant begon ik me meer te interesseren in de hardere kant van hardstyle, maar aan de andere kant begon ik ook steeds meer dat heerlijke gevoel in de mainstream hardstyle kwijt te raken. Die nummers van toen hadden een geweldige sfeer, toch wat 'donkerder' dan die blije top 40 zooi van deze tijd. En ja, voortaan is 'Raw' (wat vind ik dat nog steeds een rotnaam) hardstyle helemaal mijn smaak en komt er af en toe eens een gave mainstream track uit. Maar voor mij is dat hele speciale gevoel, dat ik bij zoveel oudere nummers in die tijd had, in de hedendaagse mainstream hardstyle weg. Dan heb ik nog niet eens over de kicks van tegenwoordig.

Ik ben verder niet van genre geswitched, heb altijd m'n interesse in hardstyle gehad. Ik ben het dus ook niet volledig eens met de stelling. Bij mij is het denk ik een combinatie van meer verdiepen in de scene/alles te weten willen komen en de ontwikkeling die zich heeft voor gedaan voornamelijk op melodieuze hardstyle.

Ikzelf ben ook begonnen met luisteren in 2002, maar mijn mening is destijds veel minder beïnvloed door wat andere mensen vonden. Simpelweg, omdat ik bijna nooit geconfronteerd werd met andere mensen die Hardstyle luisterden. Ik was pas 12 jaar, dus kon nog niet naar feesten en ik kende helemaal niemand die de stijl überhaupt kende. Ook was er nog geen forum waar mensen hun mening erover deelden, sterker nog volgens mij moesten we in die tijd nog internet per tik betalen. Ik heb een reclame gezien op televisie van een hardstyle CD en was eigenlijk direct verkocht. Op die CD stonden 68 tracks, waarvan 1 nummer gedraaid was op televisie. Van de rest van de tracks had ik dus geen idee wat andere mensen er van vonden of dat ze populair waren of niet. Was dit wel het geval geweest dan word je, vooral op die jonge leeftijd snel een richting op geduwd van wat goed zou zijn en wat niet. Zoals tegenwoordig de smaak van nieuwkomers vaak hetzelfde is.

Pas toen ik actief ging deelnemen aan discussies op de hardstyle sites van die tijd (screamer hardstyle en op global hardstyle las ik mee), merkte ik dat mijn smaak anders was dan die van anderen. Dat heeft eigenlijk alles in een stroomversnelling gebracht. Ik heb vaak moeten verdedigen waarom ik iets vond en op die manier leerde ik dus eigenlijk mijn smaak goed onderbouwen. Maar niet alleen dat, met zulke sites ging natuurlijk een wereld voor mij open met muziek die ik nog nooit gehoord had, daar waar ik voorheen altijd beperkt werd door de tracklists van de CD's die ik kocht. Naarmate ik meer en meer tracks hoorde, werd ik steeds kritischer. Echter kende dat proces een abrupt einde toen in 2006 de nieuwe hardstyle opkwam, het was mij al vrij snel duidelijk dat dit niet was waar ik naar zocht. Ik heb me in de jaren erna dus vooral gefocused op de early hardstyle, wat er voor heeft gezorgd dat ik daar nu erg veel van heb gehoord. De reis door early hardstyle is helaas eindig, want er komen geen nieuwe platen meer bij. Dus ondanks dat ik de muziek nog steeds heel erg vet vind, werd ik gedwongen om mijn smaak te verbreden.
De raw hardstyle was voor mij een positieve ontwikkeling, want de energie en hardheid van de hardstyle die ik kende waren deels terug, echter was met mijn kritische houding lang niet alles geweldig en bleef ook dat aanbod zeer beperkt, nu is het eigenlijk vrijwel alleen nog maar Theracords, plus wat Tillt/Sys-X artiesten. Wat eigenlijk ook weer te weinig was om mijn muzikale honger te voeden. Daar waar ik altijd halsstarrig aan Hardstyle had vastgehouden; er was geen stijl die ook maar in de buurt kwam van hardstyle; kwam ik er langzamerhand achter dat ook Hardtrance me interesseerde. Een aantal platen kende ik al van vroeger, toen de scheiding nog niet zo sterk was tussen beide stijlen, maar ik herkende er veel elementen van de early hardstyle uit terug. Dat is dus waar ik me de laatste 1-2 jaar in heb verdiept, totdat Drivium de plaat Unforeseen maakte. Op dat moment ging een nieuwe wereld voor mij open en ontdekte ik steeds meer soorten muziek die ik kan waarderen. Echter is die muziek erg moeilijk te vinden, want als ik gewoon op ambient zou zoeken, of dnb/industrial of welke stijl me de laatste tijd meer is gaan aanspreken, dan kom ik altijd uit bij de muziek die me juist niet weet te boeien. Ik zou dus in principe hetzelfde proces dat ik bij hardstyle heb doorlopen daar nog een keer moeten doorlopen, waar ik niet zoveel zin in heb. En daar eindigt mijn verhaal, want dat is het punt waar ik me op dit moment bevind, binnen een half jaar ontzettend openminded geworden, alleen erg beperkt door de bereikbaarheid van de muziek.

Oh en nog een ander punt wat steeds belangrijker werd in mijn kijk op de muziek, namelijk aspecten als creativiteit, originaliteit en diversiteit. Iets waar ik in het begin geen ene fuck om gaf, maar wat nu eigenlijk wel de basis is geworden voor mijn smaak. Ik heb het idee dat deze drie aspecten bij steeds meer mensen een belangrijkere rol is gaan spelen en dat daardoor het proces voor velen hetzelfde is geworden, maar ze uiteindelijk, door verschil in smaak allemaal ergens anders uitkomen.

Als ik naar mezelf kijk ben ik het eens met de stelling, maar je kunt niet voor iedereen oordelen. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die al jaren lang 'dezelfde soort' hardstyle luisteren. Al is het dan wel de vraag of ze zich wel zo veel verdiepen in de muziek natuurlijk.

Toen ik begon met hardstyle luisteren kon ik me nooit voorstellen dat ik dingen als Theracords/Sys-X vet zou vinden, maar tegenwoordig zijn het over het algemeen de dingen waar ik het liefste naar luister. Maar het heeft ook niet alleen maar te maken met de ontwikkeling van je smaak, namelijk ook met de kwaliteit van de muziek. Zoals eerder al aangegeven werden pitchkicks vroeger veel beter gebruikt, tegenwoordig gaan ze alle kanten op en leiden ze je totaal af van het totaalplaatje. En ook de reverse bass waar ik altijd zo verliefd op ben geweest zie je nog maar zelden. Zo zijn er nog wel wat meer dingetjes.

De eerste Hardstyle tracks die ik had waren:

The Hose - Magma
Donkey Rollers - Immeasurably
Boy's Interface Remix
Luna - Bring That Shit Back

Dit was eind 2006, later (begin 2007) kwam daar ook 'nu-style' bij met de Hardbass Chapter CD's (En ff Hands Up).
Eind 2007 kwam ik er achter dat die hardstyle met die enorm vette bass Early Hardstyle heette (noemde het eerst 'pure hardstyle' ), toen ben ik dat ook meer gaan luisteren. die Hands Up muziek had ik het na een tijdje wel mee gehad (die tracks zijn voor mij echt hooguit 5 keer leuk).

Eerst heb ik dus mijn smaak verbreed, maar ik houd nog steeds evenveel van nu-style als toen.
De artiesten waar ik naar luister zijn wel veranderd, maar dat komt omdat die artiesten juist hun stijl hebben veranderd. Van tracks die echt te blij en springerig zijn voor mij hield ik toen ook al niet.

Dus ik moet zeggen dat, behalve het eerste 1,5 jaar, ik mijn smaak niet veranderd heb.

Ik ben het met de stelling eens.

Ik begon eerst me Hardstyle, langzaam doorgegroeid op Pussyhardcore -> Mainstream -> Industrial -> Terror

Nu luister ik nog Mainstream, Industrial en Terror. Terwijl ik 3 jaar geleden Terror complete herrie vond.

Terror is ook complete herrie!

Voor ik hardstyle luisterde had ik geen bepaalde stroming, toen kwam hardstyle en ben ik altijd gefocust gebleven op hardstyle en alleen hardstyle. Het laatste jaar komt daar electro ook serieus bij, dat zijn nu de 2 stijlen waar ik veel naar luister, al verdiep ik me niet echt in electro. Bij hardstyle hou ik van alle mogelijke vormen, als het maar van na 2007 is .
Smaak ligt bij mij gelijk aan het moment/moed waar ik in ben. Rammen kan ik op alle soorten hardstyle, als ik het wat rustiger wil is electro een zalig alternatief.

Ik ben in 2006/2007 begonnen met het luisteren van hardstyle. Was daarvoor vooral fan van jumpstyle, maar dat had net niet helemaal wat ik zocht. Na wat verder gezocht te hebben op YouTube kwam ik uit op tracks als Zanza Labs - Control The Mind, Abject - Feel So Good en natuurlijk The Prophet & Deepack - Stampuhh!!. Anyways, ik kwam uiteindelijk bij de oudere plaatjes van Headhunterz uit.

Vanaf 2008 ben ik echt fanatiek mainstream hardstyle gaan luisteren, dit heb ik gedaan tot aan eind 2009, toen begon ik het eentonig te vinden. Ik bleef vooral de wat oudere nummers luisteren, want de nieuwere releases (Mainstream) vond ik maar niks. Ik vond raw hardstyle rond die tijd allemaal maar herrie.

Eind 2010/Begin 2011 begon ik mij meer wat meer te verdiepen in hardstyle. Ditmaal niet alleen in de hitjes, maar ook in de oudere platen en langzaam aan ook in Raw(Door platen als Under Attack, Chemical en Pattern 1). Dit kwam doordat ik de mainstream hardstyle nog steeds niet zo vet vond als in 2007-2009. Voor mijn gevoel mist het vooral de energie en de drive die de oudere platen wel hadden. De afgelopen anderhalf jaar ben ik vooral bezig geweest met het doorspitten van oudere releases, en het bijhouden van de releases op zo'n beetje alle vlakken (Van DWX/Scantraxx tot Theracords/Sys-X). Mijn smaak zit op dit moment een beetje tussen raw en mainstream in, met uitschieters naar beide kanten. Mijn smaak is in de loop der jaren wel een hoop ontwikkeld, want als je in 2009 tegen mij zou zeggen dat ik Who Wants This vet zou gaan vinden, had ik je voor gek verklaard.

EDIT: Ben me de laatste tijd ook wat meer gaan verdiepen in Early en Hardtrance, vooral Hardtrance.

Leuke reactie weer

Zoals ik al eerder in een discussie aangegeven heb ben ik zelf rond 2003/2004 begonnen met het luisteren naar Hardstyle. Ik luisterde daarvoor naar Hardcore, omdat ik van m'n ouders een thunderdome CD gekregen had. Dat vond ik wel vet, maar na verder zoeken op internet kwam ik erachter dat dit voor mij toch iets te hard was om op een dagelijkse basis te luisteren.
Toen werd ik door een broer van een vriendje van me geïntroduceerd aan de early-hardstyle. Pavo, Zany, Dana en The Prophet vond ik waanzinnige artiesten en ik vind en vond de early-hardstyle heel erg vet. En ben daar in blijven hangen. Todat ik in 2007 voor het eerst naar Qlimax ging, in de aanloop naar het feest ging ik me steeds meer verdiepen in de artiesten die daar draaiden/gedraaid hadden en kwam ik in contact met de nieuwere hardstyle.
Toen ik dit eenmaal hoorde was ik verkocht aan de pitchende kicks, euforische melodieën en daar is denk ik de basis gelegd voor wat ik nu nog steeds in Hardstyle zoek. Mijn smaak heeft zich dus wel degelijk ontwikkeld maar is denk ik nu tot een 'halt' gekomen, omdat ik gevonden heb wat ik zoek. Ik vind dit bij de grote namen, HHZ, DBSTF, Wildstylez, Noisecontrollers, The Prophet, Coone, Frontliner, Brennan Heart, Bioweapon, Code Black en Coone zijn dan ook de namen die je het meest in mijn playlists terugvindt. Ik luister ook wel rauwere dingen, maar artiesten als Zatox, G4H en B-front zijn voor mij rauw genoeg en van mij hoeft het dan ook niet harder. (B-front - Virus is denk ik een van de rauwste platen die je bij mij zal tegenkomen) Want dat is de tendens die ik veel terug zie komen, een constante honger naar rauwer, harder en duisterder. Hierop gedijen labels als Theracords zeer goed, maar letterlijk alle releases daar kunnen mij niet boeien, behalve It's what we are van Geck-O, maar dan vind ik de Headhunterz Remix alsnog beter.
Ik ben denk ik niet close-minded geworden, want ik geef onbekende artiesten die ik tegen kom zeker wel een kans, beluister de releases van rauwe artiesten, maar toch kom ik telkens weer terug op die pitchende kicks die ik download en dus in mijn playlist zet. Is dat close-minded vraag ik me dan af? Ik denk van niet. Ik ben gewoon tevreden met wat de nieuwe/huidige mainstream-hardstyle me biedt.

Om even terug te komen op de stelling:
Ik denk dat je smaak zeker wel verandert naarmate je je meer gaat verdiepen in het genre, maar ik denk dat het ook mogelijk is dat je 'zoektocht' op een gegeven moment vervuld is en dat je niet persé op zoek hoeft naar nieuwe dingen zolang je tevreden bent met wat je voorgeschoteld wordt.

Ik ben begonnen met hardcore, werd vaak gedraait in de zuipkeet bij ons. Maar het was net niet datgene dat ik zocht... Toen kwam in de 3e of 4e (2006 of 2007) een gozer uit mijn klas met een mix waar platen als The Sacrafice , Control The Mind en The Payback in zaten (Toch wel jammer dat ik niet meer weet welke dit is ) Zodoende ben ik gaan zoeken naar platen op youtube en kwam uit bij Headhunterz en Noisecontrollers. Dat is eigenlijk het moment waar ik Hardstyle echt ben gaan waarderen. Vervolgens maar eens torrents gaan binnenhalen om te kijken wat dit genre allemaal te bieden had. Heb toen al wel gemerkt dat mijn voorkeur voor thuis bij de melodieuze kant lag. Wat betreft kicks, daar was ik nog niet echt mee bezig. Zo uiteindelijk ook bij Hardtraxx belandt en in het release topic alle releases gaan uitspitten. Dit is zo een tijdje doorgegaan.

In 2009 mijn eerste feest (Defqon.1) bezocht. Kon toen nog gewoon lekker rondlopen want alles was toch eigenlijk wel leuk haha. (wil soms dat ik dit nu nog kon haha) Daarna feesten als Q-base en Qlimax geweest.

Sinds dien ben ik me echt gaan verdiepen in Hardstyle. beetje kijken naar wat voor termen er gebruikt werden en proberen die te herkennen. En vind eigenlijk dat ik een redelijk brede smaak heb, al zal ik thuis meer melodieus luisteren. Op feesten zal je mij niet horen over opbouw e.d. aangezien ik gewoon heenga om een mooie tijd te hebben en dit punt dan irrelevant is. Maar thuis kan ik mij hier wel aan storen.

Ook denk ik dat ik platen meer beoordeel op wat voor een gevoel ze mij meegeven, dan dat ik echt kijk naar productietechnische aspecten.

Beetje raar dat je dit zo zegt? Eerst geef je aan dat vroeger alles wel koek en ei vond, en zeg je dat je nu dus niet meer kan op de een of andere manier. (wat ik al niet snap)

Waarmee je vervolgd dat je het op een feest toch altijd wel leuk hebt en dan is de rest toch irrelevant. (dus je kan het nog wel?)

Hoorde in 2004/2005 voor het eerst Hardstyle. Mijn neef liet mij Deepack - The Prophecy luisteren. Ik was gelijk verkocht. Hierna liet hij mij gelijk Here's Johnny luisteren.
Toen heb ik een gigantisch lange tijd alleen maar deze 2 nummers afgespeeld. Denk dat ik beiden wel zo'n 40 keer per dag heb geluisterd, voor een hele lange tijd.
Tijdens het spelen van Blast Billiards zijn deze 2 platen helemaal kapot gedraaid

Ik heb geen idee wat ik in de periode van 2005-2007 heb geluisterd, maar dit zullen wel veel compilaties en lijstjes van FearFM zijn geweest. Mij echt verdiepen in de muziek duurde erg lang. Pas vanaf eind 2009 / begin 2010 begon ik me echt vast te pinnen binnen de Hardstyle. Het was gelijk duidelijk dat ik wel meer van het iets ruigere werk hield, hoewel mainstream Hardstyle me ook altijd bleef boeien.
Met de early Hardstyle heb ik altijd niet zo heel veel gehad. Vind het leuk om soms even op te zetten, maar het blijft me niet constant boeien. Early setje om mee te beginnen op een feest is wel heerlijk.
Mijn smaak is sinds begin 2010 weinig veranderd qua hardstyle, afgezien van het feit dat ik de meeste Theracords nu wel kan waarderen en tot een jaar terug bleef ik toch vaak bij Degos & Re-Done, Geck-O & Catatonic Overload steken.
Loudness 2011 heeft me wat dat betreft wel veranderd. Kan me een paar platen nog erg goed herinneren die ik toen supervet vond terwijl ik ze niet kende: Rotten from the Inside, 2,5 Kings, Goddamn, Do the happy Face en Done. Kende toen maar 4 platen tijdens die set: Doggystyle (die ik live toen opeens heel vet vond), The Sexual Thrill, The Hard Way & Outside the Box. Ook deze vond ik toen geweldig.

Eigenlijk blijf ik nu nog steeds erg in de Hardstyle hangen, met af en toe uitstapjes naar andere genres (Eye-D & Hidden vind ik supertof, de ruigere Dubstep ook & de Therabyte releases van Geck-O/ Drivium/ Thera worden ook altijd gecheckt (en worden ook bijna altijd leuk gevonden)).
Ik hoor graag meer van dat soort nummers, maar heb geen zin om fucking lang door allemaal 'meuk' te zoeken voordat ik een paar leuke platen vind.

Eigenlijk is er bij mij qua smaak dus niet veel veranderd, mainstream vind ik nog steeds tof (al komt dit grotendeels van de Nederlandse artiesten terwijl dit eerder toch wel veel van de Italianen kwam, en zijn het aantal nummers die ik lekker vind binnen de mainstream wel gedaald).

Hoorde in 2004/2005 voor het eerst Hardstyle. Mijn neef liet mij Deepack - The Prophecy luisteren. Ik was gelijk verkocht. Hierna liet hij mij gelijk Here's Johnny luisteren.
Toen heb ik een gigantisch lange tijd alleen maar deze 2 nummers afgespeeld. Denk dat ik beiden wel zo'n 40 keer per dag heb geluisterd, voor een hele lange tijd.
Tijdens het spelen van Blast Billiards zijn deze 2 platen helemaal kapot gedraaid

Ik heb geen idee wat ik in de periode van 2005-2007 heb geluisterd, maar dit zullen wel veel compilaties en lijstjes van FearFM zijn geweest. Mij echt verdiepen in de muziek duurde erg lang. Pas vanaf eind 2009 / begin 2010 begon ik me echt vast te pinnen binnen de Hardstyle. Het was gelijk duidelijk dat ik wel meer van het iets ruigere werk hield, hoewel mainstream Hardstyle me ook altijd bleef boeien.
Met de early Hardstyle heb ik altijd niet zo heel veel gehad. Vind het leuk om soms even op te zetten, maar het blijft me niet constant boeien. Early setje om mee te beginnen op een feest is wel heerlijk.
Mijn smaak is sinds begin 2010 weinig veranderd qua hardstyle, afgezien van het feit dat ik de meeste Theracords nu wel kan waarderen en tot een jaar terug bleef ik toch vaak bij Degos & Re-Done, Geck-O & Catatonic Overload steken.
Loudness 2011 heeft me wat dat betreft wel veranderd. Kan me een paar platen nog erg goed herinneren die ik toen supervet vond terwijl ik ze niet kende: Rotten from the Inside, 2,5 Kings, Goddamn, Do the happy Face en Done. Kende toen maar 4 platen tijdens die set: Doggystyle (die ik live toen opeens heel vet vond), The Sexual Thrill, The Hard Way & Outside the Box. Ook deze vond ik toen geweldig.

Eigenlijk blijf ik nu nog steeds erg in de Hardstyle hangen, met af en toe uitstapjes naar andere genres (Eye-D & Hidden vind ik supertof, de ruigere Dubstep ook & de Therabyte releases van Geck-O/ Drivium/ Thera worden ook altijd gecheckt (en worden ook bijna altijd leuk gevonden)).
Ik hoor graag meer van dat soort nummers, maar heb geen zin om fucking lang door allemaal 'meuk' te zoeken voordat ik een paar leuke platen vind.

Eigenlijk is er bij mij qua smaak dus niet veel veranderd, mainstream vind ik nog steeds tof (al komt dit grotendeels van de Nederlandse artiesten terwijl dit eerder toch wel veel van de Italianen kwam, en zijn het aantal nummers die ik lekker vind binnen de mainstream wel gedaald).

In de zomer van 2004 had ik dag en nacht The Box aanstaan. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met Hardcore, op 9-jarige leeftijd (bijna 10 was ik toen), namelijk dankzij Unleash The Beast. Ik vond het zo'n vet nummer, maar had toendertijd geen flauw benul van een genre of iets dergelijks. Toen ik later ooit bij mijn oudere neef was, zette hij het nummer een keer op. Hierop reageerde ik in de richting van "dit vind ik zo'n vet nummer", waarna hij me uitlegde dat het hardcore was. Thuis achter de computer ging ik meteen zoeken naar dat 'hardcore', en was helemaal verliefd. Lange tijd beperkte ik me tot artiesten als Outblast, Korsakoff, Catscan, Angerfist, Neophyte, etc. (de standaard namen). Toendertijd was het heel gebruikelijk om '100% Hardcore te zijn', welk voorbeeld ik redelijk opvolgde. Lange tijd luisterde ik dus niks behalve hardcore, tot ik in 2007-2008 met Hardstyle in aanraking kwam. De hardcore die ik luisterde begon saai te worden en via vrienden kwam ik uit bij tracks als End of My Existence.. Hardcore begon saai te worden (vooral door het gebrek aan kennis) en Hardstyle was mijn grote liefde. Natuurlijk bleef ik nog wel Hardcore luisteren, en samen met Hardstyle was dat bijna het enige dat ik luisterde (vooral mainstream).
Via via kwam ik bij verschillende fora, partyflock, etc. terecht waar ik nieuwe dingen tegenkwam. Na een lange tijd van koppig zijn, besloot ik me toch maar te wagen aan deze, voor mij nieuwe, subgenre's. Het beste dat me ooit is overkomen mbt muziek; ik werd veel meer open-minded en stond open voor nieuwe dingen. Dubstep, Drum & Bass, Industrial, Frenchcore, noem het maar op, ik vond het allemaal in een keer vet. Door het feit dat ik op verschillende sites meelas of meedeed, is mijn beeld over muziek sterk veranderd: Ik had van tevoren nooit ingezien dat er veel artiesten zijn die dezelfde sounds hebben, etc. Het stereotype beeld over mainstream kwam deels op mij over: Mainstream werd saai en kut, en underground werd alleen maar beter. Hoe jammer het ook is, ik denk dat we allemaal op deze manier beïnvloed worden.

Terugkomend op de stelling: Hieruit kun je concluderen dat mijn smaak inderdaad is veranderd naarmate ik me meer verdiepte in de Hardcore. Waar ik 2 jaar geleden een schijthekel had aan Industrial, is het nu mijn favoriet!

Met Hardstyle kwam ik voor het eerst in aanraking op een familiefeestje waar ik moest draaien en iemand de CD "Id&t Presents Dana (2002)" bij zich had. Ik was gelijk verliefd. Hiervoor hield ik wel van hard trance en hard dance (de wat bredere en hardere vorm van dance zeg maar).

Verder heb ik nooit problemen gehad met de "hedendaagse Hardstyle". Er zijn best platen bij die ik lekker vind en die ik ook gewoon grijsdraai, of waarop ik op een feest losga. Maar zoals "vroeger" kan ik niet meer losgaan, dat gaat gewoon niet. Tevens ben ik gestopt met draaien ongeveer 4 jaar geleden. Hardstyle is niet meer wat het geweest is, maar ik lig er verder niet wakker van.



Smaak hoeft niet onderbouwd te worden naar mijn mening, want over smaak valt niet te twisten. Als jij een plaat niet lekker vind, dan hoef je echt geen reden te geven waarom niet, of juist waarom wel, in mijn ogen. Ik laat mij daardoor dus ook niet beïnvloeden door anderen. Als iemand vraagt of ik dit nummer of dat nummer lekker vind (of wanneer iemand vraagt of ik een bepaalde film leuk of mooi vind), en ik vind het niet zo, dan zeg ik gewoon "Nee, vind ik niet lekker". In details ga ik ook niet kijken, "ja nou deze kick is net iets te distorted of deze melodie gaat net iets te hoog ofzo". Wat een onzin, als ik echt kritish naar elke plaat zou gaan luisteren zou de lol er voor mij ook snel af zijn zeg. Op die manier kun je tracks gaan raten ofzo, maar je smaak kan echt niet worden beïnvloed door een paar kleine details in een plaat naar mijn mening. In ieder geval, voor mij niet, en ik denk ook niet dat dat voor de rest van de mensen anders zou zijn. Als je een plaat voor het eerst luistert, en je krijgt er gewoon dikke kippenvel van, maar de tweede keer dat je die plaat hoort, merk je dat de pitchkicks iets te ver zijn doorgedreven zeg maar, dan ga je toch niet je mening veranderen dat je die plaat opeens niks meer vind, terwijl die plaat je wel gewoon nog reteveel kippenvel bezorgd? Of zie ik dit nu helemaal verkeerd? Misschien denk ik wel te simpel. Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.



Hiermee ben ik het gewoon 100% eens. Uiteraard komen er nog altijd platen uit waar ik kippenvel van krijg. Krijg ik die kippenvel niet, dan is die plaat ook niet zo heel interessant voor mij. Op die manier heb ik altijd naar muziek gekeken en geluisterd. Lekker simpel weer, maar goed zo ben ik. Niet afzeiken graag

- Creativiteit
Helaas tegenwoordig ver te zoeken in de hedendaagse Hardstyle tracks. Ik heb nog niet veel van Theracords gehoord overigens, misschien moet ik me daar maar eens wat meer in gaan verdiepen. Maar creatief zijn de meeste op het moment in ieder geval niet en ik heb begrepen dat de artiesten van Theracords dat juist wel weer zijn.

- Originaliteit
Zie punt hierboven. Eigenlijk precies hetzelfde als creativiteit. Het is er gewoon niet. Afentoe zo'n 1x per 2 maanden komt er een nieuwe plaat die erg origineel is in mijn ogen, maar dat is dus echt niet veel met alle platen die er tegenwoordig gereleased worden.

- Diversiteit
Ook weer punt hierboven bekijken. Zelfde commentaar als op de rest. Erg divers is het hedendaagse aanbod niet. En dat Sacrifice van Headhunterz, daar staat niet echt 1 plaat tussen waarvan ik kippenvel krijg of waarvan ik denk dat het vernieuwend is ofzo. Headhunterz heeft mij trouwens alleen maar weten te boeien in het jaar 2007, Forever az one, Rock Civilization, Scar ur face.. dat vond (en vind) ik nog altijd lekker om naar te luisteren. En dan nog Blame It On The Music, omdat ik die lyrics gewoon machtig vind. Als je blijft stilstaan op een feest bij deze plaat dan ben je niet slim bezig

Van muziek moet je genieten, die moet je niet per plaat gaan beoordelen en de hele plaat als het ware gaan ontleden. Kun je best eens doen, maar niet met elke plaat. Geniet van de muziek, en vind je deze stijl niets, move on, en ga je eigen ding doen ofzo.

Je kunt smaak wel onderbouwen, niet om iemand ergens van te overtuigen, maar om voor een ander inzichtelijk te maken waarom je iets vind. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om andermans mening te respecteren.

En kippenvel van een plaat krijg je niet zomaar, dat is namelijk afhankelijk van een bepaald detail of een combinatie van details in een track. Overigens maakt kippenvel voor mij een track niet direct geweldig, ik ken namelijk wel tracks met een synth waar je spontaan kippenvel van krijgt, maar de kicks zijn dan bijvoorbeeld weer niet om aan te horen. Dan is voor mij de synth geweldig en zijn de kicks slecht in plaats van dat de hele plaat geweldig is. Het is juist de kunst om te ontdekken welke elementen voor jou een track maken en welke een track breken. Dat maakt je bewust van de muziek en dat leid je tot muziek die je anders nooit zou luisteren. Als ik nooit kritisch was geworden/me verdiept had, had ik misschien nog steeds kunnen genieten van alle hardstyle die ik dan gekend had, maar was een wereld met nog betere tracks aan mij voorbij gegaan. Dat is ook het hele punt van deze discussie, door je verdiepen en meer kritisch op te stellen, ontwikkelt je smaak en kom je steeds dichter bij je echte pure smaak.