Na de Hard With Style B-Freqz special al wat nieuwe nummers kunnen luisteren en sommige zijn ook al langer bekend, dus het was wel duidelijk dat er ook wat vrolijkere plaatjes op komen te staan. De 3 edits licht ik hier kort toe. Delusion edit is al lang bekend, weet zo snel niet echt wat het verschil met originele is, maar gewoon een fijn nummer. Ghost Town is wat mij betreft een redelijk ondergewaardeerd nummer. Hoor je vrijwel nergens meer. One Of A Kind heeft me nooit echt kunnen pakken.
The Story: Beginnend met een vrolijke, zomerse melodie. Mid-intro wordt verder niet heel erg spannend. De break die volgt klinkt wel weer heel fijn. Niet direct wat ik van B-Freqz zou verwachten, maar goed om te zien dat ze ook een beetje buiten hun eigen straatje produceren. Een leuk vrolijk nummer om het album mee te beginnen, ik vind hem in zijn geheel toch best wel geslaagd.
The Crew: Deze is al een tijd bekend natuurlijk. Goede drive door het nummer heen en de vocals van Nolz vind ik in dit nummer ook niet heel storend. Prima plaatje, maar niet meer dan dat.
Rebirth (Official Anthem 2018): Nummer doet me qua opbouw een beetje denken aan Freedom. Niet zozeer dat de melodie erop lijkt maar dat de break een gewonen melodie heeft en de climax van die lange uithalen. Zeker geen slecht nummer, maar ook geen nummer wat me heel lang bij zal blijven.
Destiny: Het eerste nummer dat ik nog niet gehoord heb voordat ik de cd ging beluisteren. Je hoort duidelijk meer B-Front invloeden in dit nummer, en ik ben meer fan van het stijltje van B-Front dan van Frequencerz. Dus hopelijk dat deze er dan tussenuit kan springen. Nee, ook bij deze lukt het niet helemaal. Het pakt me allemaal net niet genoeg om het echt geweldig te vinden.
Lights: Het nummer begint wel heerlijk met die gitaar break. De melodie die volgt ligt me niet echt lekker in het gehoor. Had hier toch liever een wat zuiverder geluid gehad ipv deze schele synth. Al met al dus ook geen nummer dat me weet te overtuigen.
The Eclipse: Het titelnummer van het album, om de een of andere reden heb je daar toch altijd wat hogere verwachtingen van dan de rest van de nummers. Melodie in de build-up doet me in eerste instantie een beetje denken aan Tomorrow & Beyond wat in dit geval positief is. Deze weet me meer te overtuigen dan de voorgaande nummers.
Freedom: Deze is ook al een tijd bekend, maar hij heeft mij nooit echt kunnen pakken. Past wat dat betreft prima bij de platen die ik tot nu toe geluisterd heb. Het is gewoon goed, maar er zijn geen uitschieters tussen vooralsnog.
Fatality (Phuture Noize Remix): De eerste keer dat ik dit nummer hoorde in een LQ filmpje lag die melodie in de eerste climax me totaal niet goed in het gehoor. Hopelijk weet hij me nu wel te overtuigen. Nou speelt het ook nog wel mee dat ik dit een van de betere B-Freqz platen vind die er zijn gemaakt. Mid-intro bevat flink wat drive met die typische Phuture Noize screech. Zo in HQ vind ik het al een stuk beter klinken, alhoewel de eerste climax nog niet steeds je van het is. De melodie in de 2e climax pakt me wat dat betreft wel helemaal. Wel een goede update, maar overtreft het origineel niet.
Hope: Ook deze is al langer in HQ te beluisteren, en dit zal denk ik wel mijn favoriete plaat van het album worden. Een van de weinige die er echt tussenuit springt, waarschijnlijk door de vele B-Front invloeden. Die break en build-up richting de 1e climax is weer zo een heerlijk zweefmoment waar ik enorm van kan genieten, zowel thuis als live. Kan in dit nummer dan wel weer heel erg genieten van de synth die gebruikt wordt. Vind het heel goed in het geheel passen. De verandering van de 2e climax pakt ook heel goed uit, een heel positieve uitschieter deze.
From Hell: Inmiddels worden de tracks wat harder, meer richting de oude B-Freqz stijl. Nolz vocals, hoop niet dat ze storend zijn, want ben afgelopen jaar wel aardig Nolz moe geworden omdat hij in heel veel anthems en nummers de vocals verzorgde. Vind de vocals in deze dan ook niet heel overtuigend en heel generiek klinken. Als dit de vocals voor het nieuwe Supremacy anthem zouden zijn had ik het ook geloofd. Climax vind ik dan wel weer lekker klinken. Bevat een goede drive, ietwat simpelere melodie maar al met al zeker geen verkeerd nummer.
Paralyzed: Begint met een goede, mysterieuze break gevolgd door een energieke mid-intro. De break die volgt is weer zo een heerlijk zweef moment zoals alleen B-Front dat kan creëren. Blijft elke keer weer genieten. Wat een climax ook weer, zit hier met kippenvel te luisteren. Misschien dat deze nog vetter is dan Hope, maar zeker de 2 beste tracks van het album.
Techno: Ook al een tijd bekend, maar heeft mij nooit kunnen pakken. Vind het zelfs op het vervelende af, zo eentonig als dit nummer is. Heb meer het idee dat ik naar een lange mid-intro luister, een echte climax blijft voor mij uit. Alleen de break in dit nummer vind ik wel geslaagd, maar daarvoor ga je geen hardstyle luisteren.
Low Key: Experimentele kicks, 95% van de gevallen dat het me niet bevalt en ook hier is dat het geval. Ben blij als die hype over is en een artiest met iets nieuws komt wat dan vervolgens door vrijwel de hele scene wordt nageaapt.
Nee helaas, dit vind ik echt helemaal niks.
Conclusie: Uiteindelijk weet het album me niet te overtuigen. Paralyzed en Hope zijn 2 heel positieve uitschieters, maar de rest van de nummers zal niet boven de 7 uitkomen maar ook niet beneden de 6 behalve Low Key. Al met al gewoon een goed album, maar weet me op 2 nummers na niet echt te verrassen. Jammer, had toch gehoopt op wat meer uitschieters.
Geplaatst op 07 apr 2018 11:30 
.
